Tatay,

Tatay na ko, mayroon ka naring matatawag na apo sa panganay mong anak.
Bagama’t hindi niya ma isasalin sa kanyang mga magiging anak ang ipinamana mo sa aming apelyido, isinama ko naman sa pangalan niya ang pangalan mo.
Pinalitan ko lang ng letrang “E” yung dulo ng Maximo, para maging tunog pambabae.
Sayang hindi mo na inabot at nakita kung paano sumayaw at kumanta yung apo mo na nagmana yata sa iyong talino.

Pero sana ‘wag magmana sa pagka sintunado na namana ko sa iyo.

Ngayon alam ko na ang pakiramdam ng maging isang ama, ramdam ko na rin ang kurot sa dibdib kapag nakikita mong mas malapit pa sa ibang tao ang iyong anak.
Na para bang takot na takot sa iyo ni ayaw magmano o humawak.

Oo alam ko ganoon din ako sa iyo noon, dahil mas gusto ko pang sumama kay lola kaysa sa inyo, diba?

Masakit din pala.

Kapag nakikita mong mas masaya pa ang panganay mo na nakikipaglaro sa ibang tao at masayang masaya, pero mag-ii iyak kapag ikaw ang kasama.

Talaga yatang ganoon ang buhay, kung ano ang ginawa mo noon ay siya ring mangyayari sa’yo pag dating ng panahon.

Ito lang ang pinapangako ko sa iyo Tay, lalaki ang apo mo na kilala at ipag mamalaki kung sino ang kanyang lolo.

Maligayang Kaarawan,

Lipistik

Hindi ko na matandaan kung ilang taon ako noon, basta ang alam ko si nanay katulad ng karamihang maybahay ay lagi ring nag-iisip ng paraan upang makatulong kay tatay, para madagdagan ang kakarampot na kinikita na pilit niyang pinagkakasya upang maitawid lang ang aming pangangailangan sa pang araw-araw na buhay.

Bukod sa pananahi at pag sideline na paglalabada sa aming kapit-bahay, nagtinda s'ya nung mga pampaganda, pampabata, pampakinis ng balat, sabon, syampu, mga kulorete sa mukha.

Yun bang may ipapakita siyang booklet, mga larawan, brosyur sa kaniyang mga kumare at mga kaibigan,
ka kilala, aalukin niya at kukumbinsihing bumili ng kahit na anong produkto.
Kahit nga mukhang wala na ni katiting na pag-asang gumanda ang isang parokyana ay na bebentahan pa ni nanay.

Mayroong isang pagkakataon na maraming inuwing kalakal ang aking nanay sa aming bahay mga panindang order sa kanya,
at habang abala siya at ang aking nakababatang kapatid sa panonood sa aming maliit na telibisyon ay umandar ang aking kyuryusidad at kalikutan,

naisipan kong halungkatin ang mga plastik bag na dala ni nanay na nakapatong malapit sa aming tukador. Binulatlat, hinalungkat, tiningnan ko ang bawat produktong naka paloob sa mga supot na iyon.

Mga kulorete, bra, panty, pabango, pampahid sa kilikili at kung ano-ano pang gamit pambabae,
ngunit isa lang ang naka agaw sa aking pansin, yung ipinapahid sa labi, kulay pula na amoy at lasang mansanas.

Dahil sa bata pa nga ako noon kinuha ko ang lipistik sa isang plastik bag at sinubukan kong magpahid  sa aking labi't nguso. . .
Subalit ng aking maamoy ay kung bakit naisipan kong dilaan ang aking hawak-hawak, noong una'y patikim-tikim lang ang aking ginawa ngunit hindi naglaon ay kinagat ko na't kainin ang hinayupak dahil lasang mansanas.

Habang abala sila sa panonood ng TV, ako nama’y nagmimiryenda ng lipistik.

Nang matapos na ang panggabing dulang pantelebisyong sinusubaybayan ng aking ina ay halos naubos ko na ang ikatlong piraso na aking hawak-hawak.
At nang kanya akong makita ay napalahaw ito sa galit, at kan'ya akong pinagkukurot sa aking tagiliran,
galit na bigla nalamang siyang naiyak.

Nasa ganoon kaming sitwasyon ng dumating ang aking tatay mula sa kanyang trabaho.

Nagtanong…

Pagkatapos mag-usisa at malaman ng aking ama ang dahilan ng pag-iyak ng aking ina ay  gigil na gigil akong pinaghahampas ng dala-dala niyang maliit na tuwalya.

Hampas, hambalos, hataw. . .

Napansin ng aking ama na hindi ako masyadong nasasaktan sa ipinapalo niyang maliit na tuwalya,
Kaya tinanggal ang kanyang mumurahing sinturon at iyon ang ipinanghampas sa akin.
Katulad ng dati, walang dapa-dapa, hagupit lang ng hagupit kung saan tatamaan.

“Hindi mo ba alam na napaka mahal ng mga ito,” patuloy sa paghagulgol ang aking nanay.
Habang ang aking tatay naman ay galaiting-galaiti na panay ang pagwasiwas ng kaniyang lumang sinturon.

May magagawa ba ako…
Kung hindi ang umiyak, dahil sa sakit ng latay ng hagupit ng sinturon…
Umiyak dahil sa awa sa umiiyak kong ina,
umiyak sa  sobrang takot sa galit na galit kong ama.

Natapos ang gulpihan at iyakan sesyon,
magdamag akong hindi nakatulog,
dahil sa hapdi ng mga latay ng luma at mumurahing sinturon.

Nang sumunod na gabi pagdating ni tatay ay may bitbit itong isang supot,
nagmano kaming magkapatid sa aking ama at pagkatapos ay inabot niya sa amin ang
supot na may lamang . . .




BAYABAS,

“Wala pa akong pera, saka ko na kayo ibibili ng mansanas, pagsweldo” (wakas)

Endless Love

(nakita ko 'tong biseklata na 'to naka park sa harap ng office, diko 'lam kung paano/saan ko gagamitin yung litrato kaya in-edit ko nalang.)

Medyo nalalakas ang kunsumo ko sa gasolina, sabi ko sa utol ko. Bumili kaya ako ng motor, tutal wala namang pumapasok na pulis sa loob ng free zone, meron man madalang, walang sisita sa akin. Kung ayaw mong ma-GAS-tusan sa pang gasolina, eh di mag Endless Love ka na lang...



 

Ulam

Nasubukan mo nabang mag ulam ng deep sea,
Sawsawan ay kamatis o sukang may sili,

Sa adobong karne pwede itong pang halili

Pagkain sa umaga, sa hapon o gabi..

Ang deep sea po ay hindi isang lamang dagat

Sa bangus o tilapia di pwedeng itulad

Ngunit sadyang may natatagong sarap

Kaya laging inuulam ng dukha’t mahirap

Ito po ay fish cracker o isang uri ng chitchiria

Sa suking tindahan ay piso lamang ang isa,

Ang hitsura ‘t lasa ay para ding Lala

Ngunit ang presyo ay kayang kaya ng masa.

Palibhasa ako’y sa squatter lumaki

Kaya naranasan ko ding mag ulam ng deep sea

Ngunit sa kanyang amoy di ako nawili

Pagkat ka amoy nito’y di hugas na pu_@#%

Basti

(photo : December 04, Rakrakan Fest 2009)

Kailan ba magigising ang "NATUTULOG KONG MUNDO", sa mapanlinlang at makapangyarihang "HALIK ni HUDAS". . . ?

strawberry fields . . .

We went to Baguio City summer of 2010, spent an evening with my wife's relative and even though we had a not so very nice experience, as my newly purchase mobile were stolen on my camera bag, we manage to enjoy the trip. Our last destination before going back to Bulacan was the "strawberry farm" and as a photography learner i captured this scene, i did some editing in photoshop.